Ey insan! İnsan şeytana aldanır. Şeytan ona sadece nefsanî bir rahatlık vaad eder, ibadetin azıcık olan zahmetinden kurtarır. Fakat hakikatte öyle belalara atar ki kalbi, ruhu ve vicdanı daima azab içinde kalır. Bu sıkıntılardan kurtulmak için hissini ibtal eder, aklını uyuşturur, eğlenceler içinde boğulur.
Ölüm ona gelince gerçeği anlar, gafletten ve dalaletten uyanır, fakat iş işten geçmiştir.
Zikir'den yani Kur'an'dan saptıranın şeytan olduğunu söyler, suçu ona atar. Fakat şeytandan herhangi bir yardım görmez.
O zalimin kendini savunmasını şu âyet haber verir: "“Yemîn olsun ki, (o) bana geldikten sonra beni Zikir’den (Kur’ân’dan), saptırdı.” Şeytan ise, insanı (işte o gün, böyle) yardımsız bırakır. (Furkan, 29)"
Allahım, bizi ve neslimizi Kur'an'dan bir an bile olsun uzaklaştırma, saptırma.. Âmin..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder